Γράφει η Τζούλια Γραμματικού, Interior Designer

 

 

Ο Charles-Édouard Jeanneret-Gris, γνωστός παγκοσμίως ως Le Corbusier, γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1887 στην πόλη La Chaux-de-Fonds της Ελβετίας και απεβίωσε στις 27 Αυγούστου 1965 στη Νότια Γαλλία. Υπήρξε μια από τις κορυφαίες μορφές της αρχιτεκτονικής και του πολεοδομικού σχεδιασμού του 20ου αιώνα, έχοντας αναγνωριστεί για τη ριζοσπαστική του προσέγγιση στη μοντέρνα αρχιτεκτονική. Με την πολύπλευρη συμβολή του στον σχεδιασμό κατοικιών και πόλεων, άφησε ξεχωριστό αποτύπωμα στη σύγχρονη σκέψη για την αρχιτεκτονική και την πόλη.

 

 

Η Αρχιτεκτονική Θεωρία του Le Corbusier

 

Η φιλοσοφία του Le Corbusier στην αρχιτεκτονική βασίστηκε σε πέντε θεμελιώδεις αρχές, που έμειναν γνωστές ως “Τα Πέντε Σημεία Της Νέας Αρχιτεκτονικής” . Αυτές οι αρχές περιλάμβαναν:

 

Στύλους : Κάθε κατασκευή έπρεπε να ανυψώνεται πάνω σε στύλους, ώστε το έδαφος να παραμένει ελεύθερο και να διατηρείται μια αίσθηση ελαφρότητας.

 

Ελεύθερη Κάτοψη : Οι εσωτερικοί χώροι απαλλάσσονταν από δομικούς περιορισμούς, επιτρέποντας μεγαλύτερη ευελιξία στη διάταξη των δωματίων.

 

Ελεύθερη Πρόσοψη : Η πρόσοψη μπορούσε να σχεδιαστεί με απόλυτη ελευθερία, καθώς δεν υποστήριζε το φορτίο της κατασκευής.

 

Οριζόντια Παράθυρα : Τα μακριά, οριζόντια παράθυρα εξασφάλιζαν άπλετο φυσικό φως και θέα.

 

Κήπος στην Οροφή : Οι πράσινες στέγες βελτίωσαν την ποιότητα ζωής των κατοίκων και ενσωμάτωναν την κατασκευή στο φυσικό περιβάλλον.

 

Αυτές οι αρχές αποτύπωσαν τη φιλοσοφία του Le Corbusier για τη μοντέρνα αρχιτεκτονική, που έδινε έμφαση στην απλότητα, τη λειτουργικότητα και τη χρήση υλικών όπως το σκυρόδεμα και το γυαλί.

 

 

Τα Σημαντικότερα Έργα του Le Corbusier είναι :

 

Villa Savoye (1929-1931, Πουασί , Γαλλία):

 

 

Η Villa Savoye είναι το πιο εμβληματικό έργο του και αποτελεί το πρότυπο των πέντε αρχιτεκτονικών του αρχών. Με την καθαρή, γεωμετρική μορφή της και τις μεγάλες ανοιχτές επιφάνειες, είναι υπόδειγμα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής και ενσαρκώνει πλήρως το όραμα του Le Corbusier.

 

Unité d’Habitation (1947-1952, Μασσαλία, Γαλλία):

 

 

Ένα πρωτοποριακό συγκρότημα κατοικιών που σχεδιάστηκε για να παρέχει όλες τις ανάγκες των κατοίκων του σε έναν ενιαίο χώρο. Αποτελείται από 337 διαμερίσματα σε 12 ορόφους και προσφέρει κοινόχρηστους χώρους και υπηρεσίες, διαμορφώνοντας έτσι μια «κάθετη πόλη».

 

Chapelle Notre Dame du Haut (1955, Ρονσάν, Γαλλία):

 

 

Ένα εκκλησιαστικό κτίριο που ξεχωρίζει για τις οργανικές, καμπύλες γραμμές του και τον πνευματικό του χαρακτήρα. Το έργο αυτό αποτυπώνει μια πιο ανθρωποκεντρική πλευρά του έργου του, με έμφαση στην πνευματικότητα και τη φυσικότητα.

 

Villa La Roche (1923, Παρίσι, Γαλλία):

 

 

Η Villa La Roche σχεδιάστηκε ως κατοικία και γκαλερί τέχνης για τον Ελβετό τραπεζίτη Raoul La Roche. Ο σχεδιασμός της χαρακτηρίζεται από την αρμονία των γραμμών, την αίσθηση του χώρου και τη ροή από τον έναν χώρο στον άλλον.

 

Μονή Saint Marie de La Tourette (1953-1960, Eveux-sur-Arbresle):

 

 

Το σχέδιο του Le Corbusier εστιάζει στην πνευματικότητα, με την αίσθηση της απλότητας και της λειτουργικότητας.

 

 

Ο Le Corbusier και η Πολεοδομία

 

Εκτός από την αρχιτεκτονική, ο Le Corbusier είχε και έντονες ανησυχίες για τον πολεοδομικό σχεδιασμό. Δημιούργησε το Σχέδιο για την πόλη των 3 εκατομμυρίων κατοίκων , προτείνοντας έναν τρόπο αστικής ανάπτυξης με μεγάλους χώρους πράσινου, ενσωματώνοντας τη φύση στο αστικό περιβάλλον. Σημαντικό έργο του αποτελεί και ο σχεδιασμός της πόλης Chandigarh στην Ινδία, που ανατέθηκε στον Le Corbusier από την ινδική κυβέρνηση για να αποτελέσει τη νέα πρωτεύουσα της περιοχής Πουντζάμπ. Σχεδιάστηκε με γνώμονα την ισορροπία, την καθαριότητα και την απλότητα.

 

Η κληρονομιά του Le Corbusier παραμένει ζωντανή, επηρεάζοντας την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία παγκοσμίως. Η καινοτόμα χρήση υλικών, η προσήλωση στη λειτουργικότητα και η κοινωνική διάσταση των έργων του αποτελούν παρακαταθήκη για την αρχιτεκτονική του 20ου και του 21ου αιώνα. Οι ιδέες του για το αστικό περιβάλλον και την ανθρώπινη κατοικία καθορίζουν την εξέλιξη της αρχιτεκτονικής και του πολεοδομικού σχεδιασμού και ενθαρρύνουν τον διάλογο για το μέλλον των πόλεων.